اهنگ

1- قبل از اینکه شروع به خواندن کنید،آکوردهای تارهای صوتی خود را آرام کنید

آکوردهای صوتی ضعیف به این معنی است که شما نمیتوانید به نکات بالا به خوبی عمل کنید. مام....همم........هم را در نتهای مختلف انجام دهید به جای دو ر می....و حداقل چند دقیقه پس از آن صبر کنید.

2- خودتان را مجبور به خواندن با نت بالا نکنید:

وقتی که شما نیاز به خواندن با نت بالا دارید.بیش از حد سخت و سفت نکنید ، استراحت کنید و اجازه بدهید تا صدایتان به آرامی و کم کم بالا بیاید.اما همچنان کنترل کردن خود را ادامه دهید و نگهدارید اگر صدایتان مجبور به نت بالا کنید به یک نت بد خواهید رسید.

3- نوشیدنی های ولرم زیادی بنوشید:

نه یخ زده و نه داغ و خیلی گرم ، این برای تارهای صوتی شما و مفید است.زیرا به سادگی آنها را هیدراته میکند و باعث میشود که بلغم یا مخاطتان بیش از حد پاک شود. آب سرد موجب شوک و تشدید تارهای صوتی و گلوی شما خواهد شد.

4- تمرین عمیق نفس کشیدن:

برای دیافراگم خود،نفس کشیدن عمیق را به یک عادت تبدیل کنید با انجام مداوم و هر روزه به جای نفس آرام،و نگه داشتن هوا درون سینه خود،تمرین کنید تا نفس کشیدن عمیق جزء عادات شما شود ، اگر به طور صحیح نفس بکشید،قسمت پایینی شکم شما گسترش میابد،نه قفسه سینه شما.

5-تعریف تمرین زمان مناسب برای نفس کشیدن در هنگام آواز:

در نوشته ها و نت های معمولی عبارات،اغلب با استفاده از کاما یا دیگر نشانه ها،تنظیم میشوند.اما ممکن است که نشانه گذاری از اشعار نباشد. شعر را قبل از شروع به خواندن مرور کنید.و این نشانه ها را در جای درست خود یاد بگیرید و در بین این نشانه گذاری ها نفس بکشید.شما باید تنفس را تمرین کنید تا بتوانید بدون تنش،نفس نفس زدن یا فالش شدن آواز بخوانید.

6- صدای خودتان را ضبط کنید:

وقتی که آواز میخوانید،صدای خود را ضبط کنید تا ببینید آیا صدای شما خوشایند و تحریک کننده است یا خیر؟ صدایتان را با ذهن باز گوش کنید و اگر واقعا خوب و درست به نظر نمیرسد،خودتان را قانع نکنید که همه چیز درست است.

7- اصلاح کنید و آزمایش :

سعی و تلاش کنید تا زمان بندی و بیان عبارات خود را بهتر کنید با مدل های مختلف از تن های سینه و بینی،لهجه ها و سبک ها امتحان کنید تا آنچه که مناسب شماست به دست آید و یک دوست خوب داشته باشید که بتواند انتقاد سازنده و مفید به شما بدهد.

8- در مقابل مردم تمرین آواز کنید:

در هنگام آواز خواندن به مردم نگاه کنید،که ممکن است در ابتدا احساس نا خوشایندی باشد اما با تمرین کردن شما به آن عادت میکنید. اگر نگاه کردن به یک شخص شما را عصبانی میکند،تلاش کنید و به پیشانی یا شانه های آن نگاه کنید و حتی میتوانید قبل از اینکه در مقابل مردم اجرا کنید،این کار را جلوی آیینه تمرین کنید.

9- انتقادات را بپذیرید:

سعی کنید که قبل از هر کاری جلوی دوستان یا خانواده و یا هر کسی که با آن احساس راحتی بیشتری دارید،اجرا کنید. اعضای خانواده معمولا سعی میکنند که عکس العمل و واکنش شیرینی را انجام دهند و نظرات واقعی خود را ندهند در حالی که دوستان خوب، آزادانه نظرشان را به ما میگویند.آماده باشید تا حتی گاهی به خودتان بخندند.

با نگاهی بر نقاشی‌ها و کنده‌کاری‌ها و آثار به جا مانده از چندین هزار سال پیش گروهی از نوازندگان را مشاهده خواهیم کرد که در بزمی دور هم نشسته‌اند و هر کدام ساز‌هایی مثل چنگ، تمبک، نی و … را در دست داشته و مشغول نواختن هستند و یک نفر هم مشغول به خواندن آواز است. از این نمونه اسناد و آثار‌ها در سراسر جهان و در همه‌ی شهر‌ها دیده شده و می‌توان به این نتیجه رسید که موسیقی اصیل یا موسیقی سنتی ایرانی قدمتی دیرینه و گستردگی فراوانی دارد. از نوازندگان ایران باستان می‌توان از «باربد» و «نکیسا» و «رامتین» نام برد. موسیقی ایرانی وبرخی از سازهای موسیقی ایرانیکه اکنون با آن سر و کار داریم همان موسیقی است که از زمان‌های خیلی دور مثل دوره‌ی قاجار تا به امروز سینه به سینه در بین ایرانیان رایج بوده و منتقل شده است.

موسیقی که امروزه در محیط‌های آکادمیک یا غیر آکادمیک در دسترس است شکل دلنشین و قابل فهم‌تر همان موسیقی قدیم است که علاوه بر ایران بخش بزرگی از آسیای میانه، افغانستان، پاکستان، جمهوری آذربایجان، ارمنستان، ترکیه و یونان هم از آن تاثیر گرفتند. همچنین با نگاهی به کتاب فلاسفه و دانشمندان قرن چهار تا نه هجری قمری متوجه خواهیم شد که موسیقی در این دوران اهمیت خاصی داشته به طوری که کسانی، چون ابو نصر فارابی، بو علی سینا، صفی الدین ارموی، قطب الدین شیرازی، عبدالقادر مراغی و… در کتاب‌های خود از موسیقی و اهمیت آن سخن گفته‌اند.

موسیقی سنتی این دوره

موسیقی که این روز‌ها آن را موسیقی سنتی می‌نامند، همان موسیقی دستگاهی است. واژه‌ی دستگاه از دوران قاجار به بعد مرسوم شد. پس از آن نوازنده‌ها و موزیسین‌های آن دوره به منظور داشتن یک مجموعه‌ی منظم جهت آموزش، ردیف موسیقی ایرانی را شکل دادند.

یکی از نوازندگان چیره دست دربار ناصرالدین شاه قاجار به نام علی اکبر خان فراهانی به خاطر علاقه‌‌ی زیادی که به موسیقی ایرانی داشت، موسیقی سنتی ایرانی را طبقه بندی کرد. سپس نتیجه‌ی این طبقه بندی را به دو فرزندش به نام‌های میرزاعبدالله و آقا حسینقلی انتقال داد. میرزاعبدالله و آقا حسینقلی از نوازندگان خوب تار آن دوره بودند که تحت تاثیر پدرشان (علی اکبر خان فراهانی) اقدام به تالیف و تدوین ردیف کردند، تا مجموعه‌ای منظم جهت آموزش در اختیار داشته باشند.

میرزا عبدالله با ردیفش را به شاگردان زیادی تعلیم داد. او با این کار باعث شد میراث هنری دوران قبل از قاجار تا به امروز زنده نگه داشته شود. به طوری که اکنون ردیف میرزاعبدالله مهم‌ترین ردیف موسیقی سنتی ایرانی محسوب می‌شود. در همین دوره عبدالله دوامی از شاگردان میرزاعبدالله و حسینقلی، با توجه به مطالبی که از میرزاعبدالله و حسینقلی آموخته بود و قطعاتی که از نقاط مختلف شنیده بود ردیفی را برای تدریس آواز سنتی ایرانی گردآوری کرد.